17ژانویه 2022 - بر اساس تحقیقات جدیدی که توسط محققان موسسه علوم زیستی(LSI) در دانشگاه میشیگان انجام شده است، مسدود کردن فعالیت آنزیمی در داخل سلول‌های چربی می‌تواند چاقی و اختلالات مربوط به سلامتی را در موش‌ها کاهش دهد.

در این مطالعه که به صورت آنلاین در مجله Nature Metabolism منتشر شد، دانشمندان بر روی آنزیمی به نام "هیستون دی استیلاز 6 یاHDAC6 "، به عنوان راهی برای کاهش چاقی از طریق بهبود توانایی مغز برای درک هورمون لپتین تمرکز کردند.

همانطور که انرژی اضافی به شکل چربی در حیوانات از جمله موش و انسان انباشته می شود، سلول های چربی لپتین بیشتری را وارد گردش خون می کنند. این هورمون با ارسال سیگنال به مغز برای کاهش اشتها و افزایش کالری سوزی به بازیابی تعادل انرژی بدن کمک می کند.

دکتر Işin Çakir، محقق متابولیسم در LSI و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: هنگامی که نقش لپتین در کاهش اشتها و افزایش کالری سوزی برای اولین بار کشف شد، مردم فکر کردند که این هورمون کلید درمان چاقی است، و نتیجه گری کردند که اگر لپتین بتواند مصرف غذا را کاهش دهد و انرژی سوزی را افزایش دهد، مقادیر بیشتر لپتین باید به کاهش چاقی کمک کند. اما معلوم شد که اینطور نیست.

مشکل این است که با افزایش چاقی، بدن نسبت به لپتین حساسیت خود را از دست می دهد، بنابراین حتی افزایش سطح لپتین در گردش خون نیز اشتها یا مصرف انرژی را تغییر نمی دهد. این هم در موش ها و هم در انسان ها صدق می کند.

دکتر چاکیر و همکارانش اکنون راهی برای حساس‌تر کردن موش‌ها به لپتینی که در حال حاضر بدنشان تولید می‌کند و در نتیجه کاهش وزن و بهبود سلامت متابولیک شناسایی کرده‌اند.

محققان موش های چاق را که با رژیم غذایی پرچرب تغذیه شده بودند، با ترکیبی که HDAC6 را مهار می کند، درمان کردند. در عرض چند هفته، وزن بدن موش ها تقریباً 25٪ کاهش یافت و بر خلاف کاهش وزنی که اغلب با محدودیت کالری اتفاق می افتد و سبب کاهش توده عضلانی بدون چربی می شود، کاهش وزن با مهار آنزیم HDAC6، تقریباً به طور کامل ناشی از کاهش بافت چربی(کاهش 50 درصدی در توده چربی) و مقدار بسیار کمی توده عضلانی بدون چربی بود.

محققان همچنین پیشرفت های قابل توجهی را در سلامت متابولیک کلی موش ها مشاهده کردند. آنها کاهش مصرف انرژی در بدن(کاهش متابولیسم پایه) را که به طور معمول در زمان کاهش مصرف غذا رخ می دهد، تجربه نکردند. محققان بهبودهایی را در سلامت کبد و تحمل گلوکز در موشها مشاهده کردند، که نشان می دهد احتمال ابتلا آنها به دیابت کمتر شده است.

موش های لاغر و همچنین موش های چاق که از نظر ژنتیکی قادر به تولید لپتین نبودند، تحت درمان با همین ترکیب، توده بدنی خود را از دست ندادند. این نتایج تأیید می‌کند که برای مهار HDAC6 و کاهش چاقی باید غلظت بالایی از لپتین وجود داشته باشد، همچنین تایید می کند که تغییر فعالیت HDAC6 می‌تواند وزن بدن را با افزایش حساسیت به لپتین طبیعی، تنظیم کند.

در حالی که نتایج در موش ها دلگرم کننده است، دکتر چاکیر تأکید می کند که این یافته ها هنوز تا تبدیل به درمان هایی برای چاقی انسان فاصله زیادی دارد.

او گفت: ترکیبات زیادی وجود دارند که نشان داده‌اند چاقی را در موش‌ها کاهش می‌دهند، اما تأثیر مشابهی در انسان ندارند، یا ممکن است باعث کاهش وزن در انسان شوند، اما با خطراتی همراه هستند. بدیهی است که مهمترین سؤالات این است: آیا مهار HDAC6 همان تأثیر را در انسان خواهد داشت و آیا بی خطر خواهد بود؟ و قبل از اینکه پاسخی برای این سؤالات داشته باشیم، تحقیقات بیشتری لازم است.

اکثر مهارکننده‌های قویHDAC6 ، زمانی که بخشی از مولکول آنها در بدن انسان تجزیه شود، پتانسیل ایجاد سمیت را دارند. این سمیت ممکن است در درمان برخی سرطان ها، به عنوان مثال، قابل کنترل باشد، اما برای دیابت یا اختلالات چاقی قابل کنترل نیست. برای غلبه بر این مانع، دکتر چاکیر و همکارانش اکنون شروع به تولید مهارکننده‌هایHDAC کرده‌اند که فاقد بخش بالقوه سمی هستند، اما همچنان همان فعالیت را در برابر HDAC6 در جوندگان دارند.

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20220117/Blocking-an-enzyme-activity-inside-fat-cells-can-reduce-obesity-in-mice.aspx